سفر که گریه ندارد

قول دادم به خودم غصه تراشی نکنمفکر این را که تو باشی و نباشی نکنمفکر این را که تو هر روز بیایی سر ظهرروی گلدان دلم آب بپاشی نکنم!حوض این خاطره را گرچه پر از گِل شده استقول دادم به خودم بعد تو کاشی نکنم!من پر از زخم جگرسوزم و باید برومکه تو را اینهمه درگیر حواشی نکنمامشب افسوس نشد بر سر قولم باشمنشد از فاصله ها غصه تراشی نکنمگر تفنگی برسانند به من، نامردمتا سحر مغز خودم را متلاشی نکنم!زهرا شعبانی سفر که گریه ندارد...

می‌ترسم، مضطربمو با آن که می‌ترسم و مضطربمباز با تو تا آخرِ دنیا هستممی‌آیم کنار گفتگویی سادهتمام رویاهایت را بیدار می‌کنمو آهسته زیر لب می‌گویمبرایت آب آورده‌ام، تشنه نیستی؟فردا به احتمال قوی باران خواهد آمد.تو پیش‌بینی کرده بودی که باد نمی‌آیدبا این همه … دیروزپی صدائی ساده که گفته بود بیا، رفتم،تمام رازِ سفر فقط خوابِ یک ستاره بود!خسته‌ام ری‌را!می‌آیی همسفرم شوی؟گفتگوی میان راه بهتر از تماشای باران استتوی راه از پوزش پروانه سخن می‌گوئیمتوی راه خواب‌هامان را برای بابونه‌های درّه‌ای دور تعریف می‌کنیمباران هم که بیایدهی خیس از خنده‌های دور از آدمی، می‌خندیم،بعد هم به راهی می‌رویمکه سهم ترانه و تبسم استمشکلی پیش نمی‌آیدکاری به کار ما ندارند ری‌را،نه کِرمِ شبتاب و نه کژدمِ زرد.سید علی صالحی سفر که گریه ندارد...

وقتی که تو نیستی
من حزن هزار آسمان بی اردی‌بهشت را
گریه می‌کنم.

فنجانی قهوه در سایه‌های پسین،
عاشق‌شدن در دی‌ماه،
مردن به وقت شهریور.

وقتی که تو نیستی
هزار کودک گمشده در نهان من
لای‌لای مادرانه‌ی ترا می‌طلبند.

سفر که گریه ندارد...